Oddając życie Jezusowi poddajemy się Jego prowadzeniu. Wyrażamy gotowość bycia Mu posłusznym. Bycie posłusznym jest niebywale trudne w dzisiejszym świecie, bo posłuszeństwo stało się niemodne, daje poczucie ograniczenia. Niektórzy uważają, że tylko osoby duchowne muszą być posłuszne. Nie! Każdy musi być posłuszny. To jest prawda tak kluczowa, że bez niej nie ma mowy o dojrzałości osobowej człowieka. Bez posłuszeństwa nie ma mowy o wychowaniu człowieka, nie ma mowy o dobrych relacjach i funkcjonowaniu z innymi. Niektórzy zaprzeczają temu, ośmieszają to rozumienie, chcą, aby posłuszeństwo zniknęło z naszego życia. Wielu pedagogów i wychowawców zapomniało o tym, jaką wartością jest posłuszeństwo. Wypaczono je i wyśmiano. Słowo posłuszeństwo już nie istnieje w słowniku pedagogicznym. I paradoksalnie to również świadczy o tym, jak jest ważne. Potrzebujemy uczyć się posłuszeństwa i być posłusznymi rodzicom, Bogu, przełożonym. Jezus dał nam przykład posłuszeństwa, był posłuszny Ojcu aż do śmierci. Wypełnił wolę Ojca, nie swoją. Pełnienie woli Ojca było głębokim pragnieniem Jego serca, nawet za cenę życia. I powinno być naszym. Biblia mówi nam, że mamy być posłuszni: dzieci – rodzicom, żony – mężom, pracownicy – przełożonym /por. Ef 6,1-9/. Nie chodzi o ślepe posłuszeństwo, ale rozumne, z miłości, w zaufaniu, że osoba, której jesteśmy posłuszni kocha nas i chce nam służyć, więc nie wykorzysta naszego oddania. Takie posłuszeństwo podoba się Bogu. Bez miłości, poczucia ukochania nie będziemy posłuszni. Nigdy nie będziemy mogli być posłuszni Bogu, gdy nie nauczymy się posłuszeństwa rodzicom, osobom za nas odpowiedzialnym. Kto kocha, ten jest posłuszny.
Mamy być posłuszni tym, którzy za nas odpowiadają, rodzicom – do czasu naszej pełnoletności.
Wraz z wiekiem zmienia się rodzaj posłuszeństwa. Inaczej jesteśmy posłuszni rodzicom, gdy jesteśmy dorośli, gdy mamy własne rodziny. Stajemy się odpowiedzialni za siebie, za swoje rodziny i sami rozstrzygamy o sobie. Nie znaczy, że nie słuchamy rodziców, ich rad. Teraz jednak bardziej okazujemy im szacunek i opiekę, gdy jej potrzebują. Gdy wchodzimy w rolę małżonków, rodziców, przełożonych, wtedy sami doświadczamy problemów braku posłuszeństwa.
Przełożeni, wychowawcy czy rodzice nie mogą nadużywać swojej władzy. Nie musimy być im posłuszni, gdy domagają się od nas działania niezgodnego z Bożymi przykazaniami, gdy zmuszają nas do grzechu. Wtedy powinniśmy odmówić, nawet jeśli nie jesteśmy pełnoletni. Bóg będzie rozliczał i tych którzy mają władzę, i tych którzy mają być posłuszni. Posłuszeństwo jest kluczowe w relacji z Bogiem i w budowaniu naszej osobowości. Bóg nie będzie mógł się nami posługiwać, jeśli nie będziemy Mu posłuszni. Szatan był nieposłuszny, odwrócił się od Boga. Jeżeli nie jesteś posłuszny, żyjesz w buncie. Szatan jest ojcem buntu. Posłuszeństwo wymaga odwagi i pokory, aby pójść do miejsc, których się boimy, których nie znamy.
Prawdziwe chrześcijaństwo zaczyna się wtedy, gdy robisz to, czego pragnie od ciebie Bóg.
Cytaty do ROZWAŻANIA I MODLITWY:
• Ef 6,1-9;
• Flp 2,5-10;
• J 4,34;
• Syr 2,15-18;
• Kol 3,18-22;
• Hbr 13,17.
(Niniejszy tekst jest fragmentem książki Marzanny Marii Oniśko pt. „Zbuduj dom twojego życia. Integralny rozwój człowieka”, Rozdział I – Boża budowla, Podrozdział 2.2 Posłuszeństwo. Książkę tę można nabyć za pośrednictwem niniejszej strony www w zakładce „Sklep”)
